Οι συνηθέστερα χρησιμοποιούμενες θεραπείες για τη θεραπεία του συνδρόμου Guillain-Barré περιλαμβάνουν τη χρήση ενδοφλέβιας ανοσοσφαιρίνης ή τη διεξαγωγή συνεδριών θεραπευτικής πλασμαφαρέσεως, οι οποίες, αν και δεν είναι σε θέση να θεραπεύσουν την ασθένεια, βοηθούν στην ανακούφιση των συμπτωμάτων και στην επιτάχυνση της ανάρρωσης.
Αυτές οι θεραπείες αρχίζουν συνήθως στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας όταν ο ασθενής νοσηλεύεται και στοχεύουν στη μείωση της ποσότητας των αντισωμάτων στο αίμα, εμποδίζοντας έτσι την πρόκληση νευρικών βλαβών και την επιδείνωση του βαθμού ανάπτυξης της νόσου.
Και οι δύο τύποι θεραπείας έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα στην ανακούφιση των συμπτωμάτων και την ανάρρωση του ασθενούς, ωστόσο, η χρήση της ανοσοσφαιρίνης είναι ευκολότερη στην εκτέλεση και έχει λιγότερες παρενέργειες από ότι η θεραπευτική πλασμαφαίρεση.
1. Θεραπευτική πλασμαφαίρεση
Η πλασμαφαίρεση είναι ένας τύπος θεραπείας που περιλαμβάνει τη διήθηση του αίματος προκειμένου να απομακρυνθούν οι υπερβολικές ουσίες που μπορεί να προκαλούν την ασθένεια. Στην περίπτωση του συνδρόμου Guillain-Barre, η πλασμαφαίρεση γίνεται με σκοπό την απομάκρυνση της περίσσειας αντισωμάτων που δρουν ενάντια στο περιφερικό νευρικό σύστημα και προκαλούν τα συμπτώματα της νόσου.
Το φιλτραρισμένο αίμα επιστρέφεται στο σώμα, το οποίο διεγείρεται για να παράγει υγιή αντισώματα, ανακουφίζοντας έτσι τα συμπτώματα της νόσου. Κατανοήστε πώς γίνεται η πλασμαφαίρεση.
2. Θεραπευτική ανοσοσφαιρίνη
Η θεραπεία ανοσοσφαιρίνης συνίσταται στην έγχυση απευθείας μέσα στη φλέβα υγειών αντισωμάτων που δρα ενάντια στα αντισώματα που προκαλούν τη νόσο. Με αυτό τον τρόπο, η θεραπεία ανοσοσφαιρίνης καθίσταται αποτελεσματική επειδή προάγει την καταστροφή αντισωμάτων που δρουν ενάντια στο νευρικό σύστημα, ανακουφίζοντας τα συμπτώματα.
3. Θεραπεία με φυσική θεραπεία
Η φυσική θεραπεία είναι σημαντική στο σύνδρομο Guillain-Barré επειδή προάγει την ανάκτηση των μυϊκών και αναπνευστικών λειτουργιών, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής της ζωής του ατόμου. Είναι σημαντικό η φυσιοθεραπεία να διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου ο ασθενής ανακάμψει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.
Η παρακολούθηση ενός φυσιοθεραπευτή με καθημερινές ασκήσεις που εκτελούνται με τον ασθενή είναι απαραίτητη για την τόνωση της άρθρωσης, τη βελτίωση της εμβέλειας των αρθρώσεων, τη διατήρηση της μυϊκής δύναμης και την πρόληψη αναπνευστικών και κυκλοφορικών επιπλοκών. Όντας αυτό, για τους περισσότερους ασθενείς, ο κύριος στόχος είναι να επιστρέψουν μόνοι τους.
Όταν ο ασθενής νοσηλεύεται στη ΜΕΘ, μπορεί να συνδεθεί με αναπνευστική συσκευή και σε αυτή την περίπτωση ο φυσιοθεραπευτής είναι επίσης σημαντικός για να εξασφαλίσει την απαραίτητη οξυγόνωση, αλλά μετά την έξοδο από το νοσοκομείο η φυσιοθεραπευτική αγωγή μπορεί να διατηρηθεί για 1 ή περισσότερα χρόνια, πρόοδο που επιτεύχθηκε από τον ασθενή.
Κύριες επιπλοκές της θεραπείας
Η θεραπεία θα πρέπει να συνεχιστεί έως ότου ο γιατρός δηλώσει διαφορετικά, ωστόσο ενδέχεται να υπάρχουν κάποιες επιπλοκές που σχετίζονται με τη θεραπεία, οι οποίες θα πρέπει να αναφέρονται στον γιατρό.
Στην περίπτωση της θεραπείας με ενδοφλέβια ανοσοσφαιρίνη, για παράδειγμα, μερικές από τις συχνές επιπλοκές είναι κεφαλαλγία, μυϊκοί πόνοι, ρίγη, πυρετός, ναυτία, τρόμοι, υπερβολική κόπωση και έμετος. Οι πιο σοβαρές επιπλοκές, όσο δύσκολο να συμβεί, είναι η νεφρική ανεπάρκεια, το έμφραγμα και ο σχηματισμός θρόμβου, για παράδειγμα.
Στην περίπτωση της πλασμαφαίρεσης, μπορεί να υπάρξει μείωση της αρτηριακής πίεσης, μεταβολές στον καρδιακό ρυθμό, πυρετός, ζάλη, αυξημένη πιθανότητα μολύνσεων και μειωμένα επίπεδα ασβεστίου. Μεταξύ των πιο σοβαρών επιπλοκών είναι η αιμορραγία, η γενικευμένη λοίμωξη, ο σχηματισμός θρόμβων και η συσσώρευση αέρα στις πνευμονικές μεμβράνες, ωστόσο, αυτές οι επιπλοκές είναι πιο δύσκολες.
Συνήθως, αυτές οι επιπλοκές αντιμετωπίζονται με τη χρήση φαρμάκων, αναλγητικών και αντιεμετικών για την ανακούφιση από τον πυρετό και την ανάγκη για εμετό, για παράδειγμα, είναι σημαντικό να ενημερώσετε τον γιατρό για τα συμπτώματα που αισθάνεστε.
Σημάδια βελτίωσης
Τα σημάδια βελτίωσης του συνδρόμου Guillain-Barré αρχίζουν να εμφανίζονται περίπου 3 εβδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας, όμως οι περισσότεροι ασθενείς ανακτούν τον έλεγχο των κινήσεων τους μόνο μετά από 6 μήνες.
Σημάδια επιδείνωσης
Τα σημάδια επιδείνωσης του συνδρόμου Guillain-Barré εμφανίζονται περίπου 2 εβδομάδες μετά την εμφάνιση των πρώιμων συμπτωμάτων της νόσου και περιλαμβάνουν δυσκολία στην αναπνοή, ξαφνικές μεταβολές της αρτηριακής πίεσης και ακράτεια, για παράδειγμα, και συμβαίνουν όταν η θεραπεία δεν γίνεται με τον τρόπο σωστά.
